Somewhat a sonnet

Breathless in my world
A fish out of water
Your mouth is an O
Of infinite wonder

Shining and curious
My hand’s an eye
That watches and lingers
But will not grasp why
You make your lost faces
And slip from my fingers

Love: lying here curled
In your angles and graces

Deny me it’s so:
We are breaking asunder

1 Response to “Somewhat a sonnet”


  1. 1 M March 8, 2010 at 9:36 pm

    * * *
    червоні розпорошеності колір виконує частковість тривким край небесності і легенд матерій та поверхня мого часу виприглянула кожен невпійманий в пустелі під кутом для чергових;
    день вказує бажання і подію що не пам’ятає себе хоча у місті піт;

    Like


Leave a comment




previous posts

A novel about the Crimean Tatars' return to their homeland